ساختمان سالن استخرهای شنا شامل استخر قهرمانی، استخر شيرجه و استخر تمرينی است كه واقع در سمت چپ خيابان اصلی ورودی مجموعه رو به روی سالن 12 هزار نفری است. اطراف اين ساختمان يك تراس بزرگ به اندازه تراس سالن دوازده هزارنفری (سالن ورزش ها) وجود دارد كه ورودی از شمال و جنوب امكان پذير است.

استخر بزرگ شنا (استخر قهرمانی) : با ابعاد 26×50 متر و عمق 25/2 متر با ده خط شنا و استخر شيرجه با ابعاد 26×20 متر در قسمت شرق سالن قرار دارند. در قسمت شرق سكوهای شيرجه قرارگرفته اند كه عبارتند از سكوهاي 1، 5/3 ، 5/7 ، 10 متری كه به غير از پلكان دارای آسانسور نيز است. در زير جايگاه جنوبی استخر تمرينی با ابعاد 50×11 مترو عمق متغير 1متر الی 5/3 متر، دارای دو دستگاه سونا، سالن بدنسازي (تمرينی)، اسكوربرد (تابلو امتيازات)، واحـد صوت و برق، قرار گرفته است. در قسمت جنوب غربی و جنوب شرقی در ورودی شنا گران كه هر كدام به رختكن ها و سرويس های بهداشتی و ماساژ و سونای مربوطه راه دارد. هر سه استخر در يك مرحله بتون ريزی شده و پيش فشرده است و در مقابل زلزله نيز مقاوم هستند. در قسمت شمال در سطح استخرها، اتاق های خبرنگاران، مطبوعات، راديو و تلويزيون و اتاق كنترل اعلان نتايج، قسمت های پزشكی و كمك های اوليه برای ورزشكاران وجود دارد. در سطح پائين تر از سطح استخرها طبقه تصفيه استخر ها قرار دارد. همچنين از اين طبقه تلويزيونی ورزشكاران را در حالت شنا نشان می دهد. گنجايش سالن استخرها 3000 نفر نشسته و 100نفر ايستاده است. ظرفیت پارکینگ استخر 500 دستگاه خواهد بود.

تاریخچه شنا در جهان شواهد باستان‌شناسی نشان می‌دهند که قدمت شنا و شنا کردن به ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد در تمدن مصر و بعد از آن در تمدن‌های آشور و یونان و روم باستان باز می‌گردد. آنچه از گذشته آموزش شنا می‌دانیم بر اساس یافته‌هایی است که از «حروف تصویری» هیروگلیف مصریان به دست آورده‌ایم. یونانی‌های باستان و رومی‌ها شنا را جزو برنامه‌های مهم آموزش نظامی خود قرار داده بودند و مانند الفبا یکی از مواد درسی در آموزش مردان بوده‌ است. شنا در شرق به قرن اول قبل از میلاد باز می‌گردد. ژاپن جایی است که شواهد و مدارکی از مسابقات شنا در آن وجود دارد. در قرن هفدهم به دستور رسمی حکومتی شنا به صورت اجباری در مدارس تدریس می‌شد. مسابقات سازمان یافته شنا در قرن ۱۹ میلادی قبل از ورود ژاپن به دنیای غرب شکل گرفت. از قرار معلوم مردم ساحل نشین اقیانوس آرام، به کودکان هنگامی که به راه می‌افتادند یا حتی پیش تر شنا می‌آموختند. نشانه‌هایی از مسابقات گاه و بی گاه میان مردم یونان باستان وجود دارد و همچنین یکی از بوکسورهای معروف یونان شنا را به عنوان تمرین در برنامه ورزشی خود گنجانیده بود. رومی‌ها اولین استخرهای شنا را بنا کردند و گفته می‌شود که در سده یکم پیش از میلاد گایوس ماسناس رایزن سیاسی سزار آگوست رومی، نخستین استخر آب گرم را ساخت. برخی عدم تمایل اروپائیان به شنا را در سده‌های میانه ترس از گسترش و سرایت عفونت و بیماری‌های مسری می‌دانند از طرفی شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد در سواحل بریتانیای کبیر در اواخر قرن ۱۷ میلادی از شنا در آب به عنوان وسیله‌ای برای درمان استفاده می‌شود. البته تا پیش از قرن نوزدهم شنا به عنوان تفریح و ورزش در میان مردم جایگاهی پیدا نکرد.

زمانی که نخستین سازمان شنا در سال ۱۸۳۷ تأسیس شد در پایتخت بریتانیا یعنی لندن، ۶ استخر سر پوشیده وجود داشت که مجهز به تخته شیرجه بودند. در سال ۱۸۴۶ اولین مسابقه شنا در مسافت ۴۴۰ یارد در استرالیا بر پا شد که بعد از آن هر ساله نیز به اجرا در آمد. باشگاه شنای «متروپولیتین» لندن در سال ۱۸۶۹ تأسیس شد که بعدها به انجمن شنای غیر حرفه‌ای تغییر نام پیدا کردکه در واقع هیئت رئیسه شنای غیر حرفه‌ای بریتانیا بود. فدراسیون‌های ملی شنا در چندین کشور اروپایی در سال ۱۸۸۲ تا ۱۸۸۹ شکل گرفتند.

در ایران تاریخچه شنا به عنوان یک ورزش بسیار کوتاه است و به طور کلی هم این رشته از ورزش به نسبت دیگر رشته‌ها در کشور ایران چندان پیشرفتی حاصل نشده است. در حالی که به جهت موقعیت جغرافیایی ایران که در شمال و جنوب کشور به دریا متصل است و هم به جهت تأکیدات مذهبی، باید این ورزش را مورد توجه قرار می‌دادند. در قدیم، مکان‌هایی شبیه استخر سرپوشیده در حمام‌ها می‌ساختند، به نام چال حوض. این چال حوض‌ها، که حداکثر از ۱۰ متر تجاوز نمی‌کرد، برای شنا کردن و آب بازی بود. در اطراف چال حوض‌ها، سکوهایی به ارتفاع ۲ یا ۳ متر وجود داشت که از بالای آن به درون آب می‌پریدند و عملیاتی مانند پشتک و وارو انجام می‌دادند. روشنایی چال حوض‌ها از سوراخ کوچکی که در سقف بود، تأمین می‌شد. در این گونه آبگیرهای غیر بهداشتی، هیچ گونه مقرراتی وجود نداشت و هر کس می‌توانست قبل از استحمام یا پس از آن وارد چال حوض شود و به آب بازی و شنا که به معنای واقعی هم شنا نبود بپردازد.

تا سال ۱۳۱۴ در سراسر ایران حتی یک استخر شنا هم نبود و فقط در اردوگاه نظامی اقدسیه تهران یک استخر برای آموزش شنا به دانشجویان دانشکده افسری ساخته بودند. در سال ۱۳۱۴، استخر دیگری در باغ فردوس شمیران احداث شد که به وزارت فرهنگ تعلق داشت. نخستین استخری که برای استفاده ورزشکاران و تعلیم اصول جدید شنا به آنها به وجود آمد، در سال ۱۳۱۴در منظریه تهران بود که یک مربی ورزش خارجی به نام «گیبسون» بر آن نظارت می‌کرد. پایه‌های ورزش شنای نوین در ایران از همان استخر منظریه گذاشته شد.