آکادمی ووشو در قسمت شرقی مجموعه ورزشی آزادی واقع شده که فدراسیون این رشته با کمیته های مختلف و سالن تمرینات نیز در همین مکان قرار دارد. مساحت این مجتمع 1500 متر بوده و در هنگام برگزاری تمرین و یا مسابقات، 600 نفر می توانند جهت تماشا وارد این ساختمان شوند.
ووشو (به چینی: 武術)(پینیین:wǔshù) یک هنر رزمی مدرن چینی است که پس از انقلاب ۱۹۴۹ چین برای ملیسازی هنرهای رزمی سنتی چینی ابداع شد، مسابقات ووشو در دو بخش نمایشی (تالو) و مبارزه فول کنتاکت (سانشو یا ساندا) برگزار میشود.
واژه ووشو به خط چينی ساده شده تالو از فرمهای رزمی تشکیل میشود که معمولاً مقامات منتخب دولت چین آنها را بر اساس فرمهای سنتی هنرهای رزمی چینی ابداع کردهاند و انواع استقرارها، لگدها، مشتها، حرکات تعادلی، پرشها، فنون جارویی و پرتابی در آن گنجانده شده است. ساندا یا سانشو نیز یک یک روش مبارزه فول کنتاکت است که بر اساس تکنیکهای بوکس چینی و کشتی های سنتی چینی مانند شوای چیائو طراحی شده و شباهت زیادی به مبارزات کیکبوکسینگ و موی تای دارد، اما فنون گلاویزی بیشتری در آن دیده میشود. این مسابقات بر روی سکو برگزار میشود، مسابقات تالو و سانشو معمولاً در کنار هم برگزار میشوند.
ووشو امروزه یک ورزش بینالمللی است که زیر نظر فدراسیون بینالمللی ووشو اداره میشود. مسابقات قهرمانی جهان این رشته از سال ۱۹۹۱ هر دو سال یک بار برگزار میشود و همچنین از ۱۹۹۰ در برنامه بازیهای آسیایی قرار گرفتهاست. سه سبک اصلی ووشو چانگ چوان، نان چوان، و تای چی چوان هستند، درمسابقات بینالمللی فرمهای استاندارد وحرفهای ازاین سب کها اجرا می شود. چانگ چوان یک سبک شمالی است و واژه چانگ چوان به معنی مشت بلند خواهد بود. در این سبک از حرکات با دستان و پاهای کشیده وحرکات زیبای آکروباتیک استفاده میشود. نان چوان یک سبک جنوبی است و بیشترحرکات آن انفجاری و با سرعت است و نمایانگر درگیری های نزدیک است. تای چی سبکی است که برپایه انرژی چی بنا شده است و به تقویت بدن هم ازنظرجسمی و هم از نظر روحی میپردازد. در این سبک حرکات آرام همراه باتنفس اصولی انرژی بدن را تنظیم میکند.
تاريخچه پيدايش ووشو به زمانهای بسیار دور که اولین صورت اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند برمی گردد، در آن زمانها به منظور حفظ سلامتی، درمان بیماریها، افزایش بنیه جسمانی، افزایش طول عمر و آموزش مهارتهای نظامی به افراد آن جوامع حرکاتی ابداع گردید که بسط و گسترش آن در طول ادوار مختلف به ورزش زیبا و جذاب ووشوی امروزی بدل شده است.
معتبرترین روایتی که در این خصوص نقل شده حاکی از آن است که در حدود سال های ۵۲۰ بعد از میلاد، یک راهب هندی بنام بود هیدهارما (یا داروماتائیشی) که در چین بنام " تامو " شناخته می شود، به منظور اشاعه تعالیم مذهبی، از هند راهی چین شده و در معبدی بنام " شائولین " تعلیمات خود را آغاز می کند. تعالیم راهب تامو شامل مجموعه ای از تمرینات پرهیزگاری و قواعد خشک انظباطی بود که بواسطه وضعیت جسمانی ضعیف، پیروان تامو طاقت تحمل تمرینات را از دست داده و بتدریج دچار ضعف و بی حالی می شدند، این موضوع باعث شد راهب تامو به مدت چند سال از معبد جدا شده و در غاری به تفکر و مراقبه بپردازد، او در این مدت حرکاتی را به منظور تقویت بنیه جسمانی راهبان معبد ابداع کرد و در بازگشت به شائولین، با تمرینات ابداعی خود شاگردانش را تحت تعلیم قرار داد. این حرکات به " ۱۸ حرکت دست راهب " یا (شی با لوهان چوان) موسومند که در سالهای بعد از تامو بسط و گسترش فراوانی پیدا کرده و بتدریج مبارزان و استادان متبحر فنون رزمی، در شائولین پرورش یافتند. افزایش قدرت راهبان و فنون مرموز معبد باعث شد تا حکومت وقت، وجود معبد شائولین را تهدیدی برای حکومت خود احساس کرده و با لشکر کشی به آنجا در یک جنگ نابرابر اقدام به انهدام معبد و قتل عام راهبان کند. تنها عده قلیلی از راهبان که توانسته بودند جان سالم از مهلکه بدر ببرند، میراث گرانبهای معبد یعنی فنون رزمی را با خود به نقاط مختلف چین برده و به اشاعه آن بین افراد خاص پرداختند.
در همین حال تکنیک های رزمی شائولین گسترش یافته و در ادوار مختلف تکنیک های جدیدی ابداع و سبکهای مختلفی با الهام گرفتن از پدیده های طبیعی مثل طوفان و رعد و برق وحرکات و روشهای تهاجمی و تدافعی حیواناتی مثل درنا، ببر، خرس، اژدها و ...، و حشراتی مثل آخوندک(مانتیس)، بوجود آمدند. با اینکه امپراطوران برخی از سلسله ها ی حاکم بر کشور چین، تمرینات رزمی را خطری برای فرمانروایی خود می دانستند، لیکن پادشاهانی هم بودند که خود شیفته این تمرینات بوده و خود موجبات گسترش آنرا فراهم کنند.
در دوران سلسله های شانگ (Shang) و ژو (Zhou) حرکاتی از ووشو بوجود آمدند که برای آموزش سربازان استفاده می شد. همچنین همه ساله در پائیز و بهار مسابقات کشتی خاصی بنام " جیائودی" برای انتخاب سربازان نمونه برگزار می گردید. با ایجاد کاربرد نظامی برای ووشو، رفته رفته حرکات رزم با شمشیر، نیزه و چوب و انواع سلاحهای دیگر هم پدید آمدند. ظهور گرههای نمایش خیابانی " لوچی" که از طریق نمایش حرکات رزمی امرار معاش می کردند، خود باعث گسترش هرچه بیشتر ووشو گردید. دوران سلطنت سلسله های چینگ (Qing) و مینگ (Ming) را بواسطه وجود مدارس مختلف و سبکهای منعدد، میتوان دوران شکوفایی ووشو بشمار آورد.
برخی از حرکات با سلاح و بدون سلاحی که در تاریخ ثبت شده اند عبارتند از : مشت زنی شش گامی، مشت میمون، بازی چوان، سی چوان، مشت شائولین، مشت درونی، حرکت چوب یودایو (ِYudayou)، حرکت چوب چینگ تیان(Qing tian یا مزرعه سبز) حرکت چوب شائولین، حرکت چوب ژانگ، حرکت نیزه یانگ، حرکت نیزه ما (Ma ''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''s Spear)، نیزه کوتاه لی، حرکت عصای شا (Sha''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''s Cane) ، نیزه لیو هه ، نیزه امئی (Emei) ، نیزه شائولین، تک شمشیر پهن، جفت شمشیر پهن، شمشیر پهن یان یوئه ، و فرمهای ۲۴ حرکتی شمشیر باریک و غیره. در طی سالهای ۱۹۱۲ تا ۱۹۴۹ سازمان های بسیاری در چین برای ووشو تشکیل شدند، مثل " انجمن هنرمندان رزمی "و انجمن تربیت بدنی و غیره ، که در گسترش ورزش ووشو نقش مهمی ایفا کردند. درسال ۱۹۲۸ انستیتو مرکزی ووشو توسط دولت جمهوری در "نان جینگ " تشکیل شد. در سال ۱۹۳۹ نخستین تیم ووشوی چین در یازدهمین دوره بازیهای المپیک در برلین ، یک یرنامه نمایشی از ووشو اجرا کردند که مورد توجه همگان قرار گرفت.
با تاسیس جمهوری خلق چین ، ووشو بعنوان بخشی از فرهنگ اجتماعی و نیز تربیت بدنی و ورزش مردم درآمده و به طرز چشمگیری گسترش یافت . در سال ۱۹۵۶ انجمن ووشوی چین در پکن تشکیل شده و با انتشار حرکاتی همچون فرم ساده شده تای چی چوان، چانگ چوان، حرکات شمشیر پهن و باریک ، نیزه و چوب در سطوح مبتدی، متوسطه و عالی، در همگانی شدن ووشو کمک شایانی کرد.
در سال ۱۹۵۸ نخستین پیش نویس قوانین مسابقات ووشو توسط کمیسیون ورزش و تربیت بدنی ایالتی گردآوری و تدوین شد. با راهنمایی همین کمیسیون و انجمن ووشوی چین، انجمن ها ، اتحادیه ها، مدارس ووشو، انجمن های تحقیقاتی، تیم های آماتوری و حرفه ای در مراکز آموزشی، محله ها، شهرها و ایالات تشکیل شدند که شبکه عظیمی از فعالیت های جمعی ووشو را بوجود آوردند. تیم ها و انجمن های ووشو در برخی از کالج ها و دانشگاهها تشکیل شدند و در برخی از موسسات تربیت بدنی، رشته تخصصی ووشو برای دانشجویان دوره های لیسانس و فوق لیسانس دایر گردید. در سال ۱۹۸۴ درجه استادی ووشو توسط مجلس ایالتی تعریف شد. با تصویب دولت چین در سال ۱۹۸۶ " انستیتو تحقیقات ووشوی چین " تشکیل و بعنوان عالیترین مرجع، به امر هدایت تحقیقات فنی و آکادمیک در زمینه ووشو پرداخت. دولت چین با برپایی تورنمنت های متعدد بین المللی، ورزش سنتی خود را هر چه بیشتر به جهانیان معرفی کرد و در سال ۱۹۸۷ اولین دوره بازیهای آسیای ووشو در شهر یوکوهامای ژاپن برگزار شده و فدراسیون آسیایی ووشو (WFA) تاسیس گردید. دومین دوره مسابفات ووشوی قهرمانی آسیا در سال ۱۹۸۹ در هنگ کنگ برگزار شده و در سال ۱۹۹۰ و در طی یازدهمین دوره بازیهای آسیایی پکن، این ورزش رسما بعنوان یک رویداد رقابتی و بین المللی معرفی گردیده و فدراسیون جهانی این ورزش بنام (IWUF) تشکیل و فعالیت خود را آغاز کرد.
اولین دوره مسابقات ووشو قهرمانی جهان در سال ۱۹۹۱ در کشور چین برپا شده و دوره های بعدی آن هر دوسال یکبار برگزار می گردد. امروزه ووشو یکی از پرطرفدار ترین ورزشهای رزمی در سراسر جهان بوده و در سال ۲۰۰۸ بعنوان یکی از رشته های المپیک ، وارد این مسابقات خواهد شد. تاريخچه ووشو ورزش رزمی ملی چین است که مرکب از دو کلمه "وو"و "شو" به معنی هنر رزم می باشد، ووشو "wushu" به هنرهای رزمی کشور چين گفته ميیشود که در آن انواع مختلف حرکات براي سلامتی جسم و روح و دفاع شخصی در نظر گرفته شده است. در چين باستان از هنرهای رزمی برای دفاع از سرزمين، خود يا خانواده و مقابله با دشمنان و راهزنان و ... استفاده می شد. ووشو نه تنها يک ورزش سنتی چين، بلکه عناصر فلسفی، اخلاقی،زيباشناسی، پزشکی و نظامی را نيز در بر دارد.
هدف فنون رزمی ووشو ناتوان کردن و زيان رساندن به دشمن است. از اين رو ووشو يکی از شيوه های تمرينی مهم ارتش های چين باستان بوده و حتی امروزه نيز در تمرينات پليس و نيروهای مسلح ارتش نيز مورد استفاده قرار می گيرد. ووشو به عنوان نوعی ورزش، تمام فنون رزمی خود را حفظ کرده، اما به دليل محدوديت های قوانين مسابقه، ورزش ووشو بر اصل زيان نرساندن به حريف متکی است. برای نمونه، در مسابقات ساندا محدوديت هايی برای حرکاتی که می تواند به حريف آسيب برساند، ايجاد شده است.
امروزه ووشو به صورت يک ورزش استاندارد جهانی به مردم جهان ارائه شده است و فقط منحصر به کشور چين نيست و مردم کشورهای مختلف برای بهره گيری از خواص طبی و شرکت در رقابت های قهرمانی در اين رشته ورزشی تمرين می کنند. هنر رزمی ووشو در مسابقات در دو بخش تالو و ساندا ارائه می شود: زمينه تالو (اجرای فرم های سنتی چينی به صورت زيبا به همراه حرکات آکروباتيک) زمينه ساندا (مبارزه آزاد بر روی سکو با استفاده از دستان و پاها و زيرگيری) توسعه ووشو در سلسله های مينگ (1368-1644 ميلادی ) و چينگ (1636-1912ميلادی ) به اوج خود رسيد. در اين زمان، ووشو به شاخه های گوناگون مانند چان چوان، نان چوان و تای چی تقسيم شد.
در زمان جمهوری چين (1912-1949) ووشو به نوعی ورزش تبديل شد و باشگاه های تخصصی بسياری در زمينه ورزش ووشو ايجاد شد. پس از مطرح شدن ووشو در بعد مسابقاتی، اولین انجمن رسمی آن در سال 1920 در کشور چین تاسیس شد و دست اندرکاران امور شدیداً به ترویج مسابقات در سطوح مختلف پرداخته و سرمایه های انسانی و مالی فراوان را در این راه به خدمت گرفتند که بر اثر همین کوشش ها از سال 1932 گردهمایی های ملی آغاز و در سال 1933 ووشو رسما به لیست مسابقات و بازیهای ملی وارد شد. اولین مسابقات ملی ووشو در سال 1935 برگزار شد و متعاقباً در سال1936 معرفی آن در سطح بین المللی، یک تیم 9 نفره از قهرمانان ووشو در جریان المپیک برلین حرکاتی را به نمایش گذاشته که بسیار مورد توجه و تشویق حضار قرار گرفت.
آنگاه پس از چندین سال مطالعه، تحقیقات و پژوهش در سال 1958 بدلیل استقبال شدید مردم از مسابقات مقررات و قوانین کاملی توسط سازمان تربیت بدنی چین وضع شد که با تلاش دیگر اساتید و قهرمانان این رشته در سطوح جهانی با حضور 14 کشور در سال 1987 اولین مسابقه قهرمانی ووشو آسیا در ژاپن برگزار گردیده و نیز همان سال WFA یا فدراسیون ووشو آسیا تشکیل شد. در حال حاضر 38 کشور عضو این فدراسیون آسیایی می باشند. در همین حال در رقابت های اروپا، آمریکا و فدراسیون های مربوطه تشکیل و پس از کوشش های فراوان در سال 1990 ووشو به عنوان یکی از رشته های رسمی در بازیهای آسیایی وارد گردید. سپس با تشکیل فدراسیون بین الملی ووشوIWUF در سال1990 اولین دوره مسابقات ووشو قهرمانی جهان با حضور 36 کشور در سال 1991در چین برگزار و متعاقباً دومین دوره آن نیز در سال 1993 در کشور مالزی به انجام رسید و همچنین کشور آمریکا نیز بعنوان محل برگزاری سومین دوره مسابقات جهانی ووشو در سال 1995 برگزیده شد.
تاريخچه ووشو در ايران در ايران نیز مثل با دیگر ممالک چند سالی است به همت و پشتکار تنی چند از زحمتکشان و عاشقان این هنر شاهد توسعه و گسترش این هنر رزمی که به تعبیری می توان آن را گوهر تابناک هنرهای رزمی معرفی کند، از سال 1368 رسما تحت پوشش فدراسیون های مختلف از جمله تکواندو، کاراته، دفتر جهاد تربیت بدنی و فدراسیون کونگ فو، ووشو رزم آوران شروع کندو از اسفند 1382 ووشو فعالیت خود را در قالب فدراسیون مستقل ادامه می دهد و با 18 سبک در سی و یک استان فعال است.
با اینکه مدت زیادی از تاسیس فدراسیون ووشو نمی گذرد، روند رو به رشد این رشته کاملا مشهود است و از نظر فنی نیز هنرجویان وطن عزیزمان در سطح قابل تحسینی ارتقاء پیدا کنند. که این موضوع مورد توجه صاحب نظران و کارشناسان فدراسیون بین المللی iwuf نیز قرار گرفته است. همچنین شرکت تعدادی از اساتید و قهرمانان عزیز ایرانی در تورنمنت های بین المللی و بالاخص مسابقات مختلف قهرمانی جهان و آسیا باعث کسب رتبه ها و امتیازات عالی گشت. سنگینی ترازوی افتخارات را افزون کند که امید است روز به روز بر وسعت این آگاهی ها و افتخارات افزود شود. رشته ووشو دارای تشکیلات معتبر و منظم جهانی با علامت اختصاری IWUF می باشد که در کشور چین مستقر است. این فدراسیون دارای 149 عضو رسمی و فعال می باشد که در سال 1990 تاسیس شده است و عضویت ووشو جمهوری اسلامی ایران در سال 1991 به عنوان سی هفتمین عضو فدراسیون جهانی در نهاد مذکور پذیرفته شد.
خوشبختانه استقبال ملل مختلف از این رشته زیبا در حد بسیار بالایی بوده، به طوری که گستره جغرافیایی آن که محدود به حوزه شرق آسیا بوده در حال حاضر به اقصی نقاط جهان گسترش یافته و در بخش های مختلف آن در هر دوره از مسابقات قدرت های جدیدی ظاهر می شوند که این امر نشان دهنده پیشرفت و بالندگی این رشته است. ووشو در سال 2004 توسط کمیته بین المللی المپیک به رسمیت شناخته شد و حرکت خود را جهت ورود به المپیک آغاز کرده است.